Als verjaardagscadeau voor mijn papa (hij werd 44 op 5 oktober) had ik 2 tickets voor het concert van John Scofield in de Vooruit gekocht (oké, ik geef toe: mijn mama heeft ze betaald). 3 november (woensdag) was het eindelijk zover: dressed up en helemaal in the mood voor een cultureel avondje uit vertrokken mijn papa en ik naar Gent. Na iets te hebben gedronken in het Vooruit-café mochten we ons begeven naar de Theaterzaal. WOW! Het was de eerste maal dat ik een concert in de Vooruit ging bijwonen (dus ik was al zeer benieuwd), maar toen ik de Theaterzaal betrad was ik helemaal verwonderd. Wat - een - prachtige - zaal. En ook: wat - een - prachtig - concert! Het concert begon ietsje te laat door de talrijke telaatkomers, maar eenmaal de eerste noot werd gespeeld was het een reis door ongeziene muzikale velden. Ik ken de muziek van John Scofield al lang (dankzij mijn papa), maar er is een verschil tussen kennen en echt wéten wat het is. Je moet moeite doen om naar zijn muziek te luisteren, want horen is iets helemaal anders. Scofield maakt geen makkelijke popdeuntjes (verre van) en daarom duurt het ook een tijdje voor je er helemaal in komt én moet je je blijven concentreren om het concert te volgen (de afleiding is er snel). Achteraf was mijn papa nog steeds heel enthousiast over het concert aan het vertellen, en dat is voor mij het teken dat het een goed concert was. En een goed verjaardagscadeau, dat ook.
Omdat ik geen muzikale opleiding heb gehad (2 jaar notenleer in het lager onderwijs tel ik niet mee) kan ik ook niet echt spreken over het 'theoretische' van het concert. Op het internet heb ik dan ook een goede recensie/bespreking van het concert gevonden, en die kan je hieronder lezen.
o
RECENSIE
door Piet Clarysse - MusicZine.net
o
RECENSIE
door Piet Clarysse - MusicZine.net
Met een stevig openingsnummer “How deep” ging het verhaal van start… Drummer Stewart mag onmiddellijk zijn kunnen eens tonen. Hij moet - ondanks zijn jonge leeftijd - niet inboeten aan meesterschap. Gedurende het verdere vervolg van het concert krijgt hij nog vaak de kans zijn kunnen te spreiden en doet dit telkens met een geraffineerde ritmiek. Van die Stewart horen we nog, geloof me.
Nog voor Scofield alle registers opentrekt in “Chicken Dog”, weerklinkt het prachtige “Already September”, een heldere en lyrische ode aan de nakende herfst, zoals hij het zelf kwam te zeggen. In “Chicken Dog” zelf etaleert Scofield wat je met een gitaar (Ibanez), Vox AC30 amp en twee magistrale handen kunt doen. Funk, jazz, soul, blues, werkelijk alles hoor je in zijn gitaartechniek terugkomen. En terwijl hij wat ruimte laat aan Swallow voor solomoment, gaat hij zelf even zijn amp wat bijregelen. Hij doet dit vaak, dat laatste. Ook met zijn pedalboard heeft de man wat. Hij beheerst de dingen als dusdanig… de klank moet werkelijk ‘top’ zijn.
Swallow (bass) is een ietwat ouder en nurks ogende verschijning, maar speelt op unieke wijze de 5-snarige basgitaar. Hij maakt gebruik van gitaarakkoorden en arpeggio’s, maar speelt tevens sober en kunstig. Soms ziet het er wel niet uit, geen esthetisch mooi ogend plaatje die man, die me voorkomt als een weggelopen klokkenluider met 2 dakgoten boven beider ogen. Zijn solo vloeit als 2 druppels in op een solomoment voor Stewart en zo gaat het wel een tijdje door.
In “A touch of your lips” (standard) en “Simply put” - die een eigen compositie is - gaat Scofield helemaal de lyrische toer op. Hij verslikt zich naar het einde toe, zij het dan niet in muzikaliteit. Hij eindigt het nummer echter al hoestend en proestend. Bij deze zien we de mens in Scofield helemaal de bovenhand krijgen. Een immer aimabel man, met zin voor humor en contact met het publiek. Hij zwaait met lof en streelt het ego van de Vooruit en de stad Gent (- here’s to you, Daniël!).
Scofield kan dan even doen waar hij goed in is: hij toont zich als briljant improvisator en laat zijn bekende ‘loops’ op het publiek los. Het zal als leek wat verwarrend en onbegrijpelijk klinken, maar eens hij vertrokken is, laat hij zoveel funky noten op je los, dat hij je omver blaast. En ondertussen volgen Stewart en Swallow alles wat van op afstand.
Met “Jo han (Yo han?)” en het zware “The low road”, waar hij even teruggrijpt naar de grooves van Uberjam, sluit Scofield de avond. Er kan weliswaar nog een verdiende bis van af. Net geen staande ovatie. Een heerlijk concert!
+
Nog voor Scofield alle registers opentrekt in “Chicken Dog”, weerklinkt het prachtige “Already September”, een heldere en lyrische ode aan de nakende herfst, zoals hij het zelf kwam te zeggen. In “Chicken Dog” zelf etaleert Scofield wat je met een gitaar (Ibanez), Vox AC30 amp en twee magistrale handen kunt doen. Funk, jazz, soul, blues, werkelijk alles hoor je in zijn gitaartechniek terugkomen. En terwijl hij wat ruimte laat aan Swallow voor solomoment, gaat hij zelf even zijn amp wat bijregelen. Hij doet dit vaak, dat laatste. Ook met zijn pedalboard heeft de man wat. Hij beheerst de dingen als dusdanig… de klank moet werkelijk ‘top’ zijn.
Swallow (bass) is een ietwat ouder en nurks ogende verschijning, maar speelt op unieke wijze de 5-snarige basgitaar. Hij maakt gebruik van gitaarakkoorden en arpeggio’s, maar speelt tevens sober en kunstig. Soms ziet het er wel niet uit, geen esthetisch mooi ogend plaatje die man, die me voorkomt als een weggelopen klokkenluider met 2 dakgoten boven beider ogen. Zijn solo vloeit als 2 druppels in op een solomoment voor Stewart en zo gaat het wel een tijdje door.
In “A touch of your lips” (standard) en “Simply put” - die een eigen compositie is - gaat Scofield helemaal de lyrische toer op. Hij verslikt zich naar het einde toe, zij het dan niet in muzikaliteit. Hij eindigt het nummer echter al hoestend en proestend. Bij deze zien we de mens in Scofield helemaal de bovenhand krijgen. Een immer aimabel man, met zin voor humor en contact met het publiek. Hij zwaait met lof en streelt het ego van de Vooruit en de stad Gent (- here’s to you, Daniël!).
Scofield kan dan even doen waar hij goed in is: hij toont zich als briljant improvisator en laat zijn bekende ‘loops’ op het publiek los. Het zal als leek wat verwarrend en onbegrijpelijk klinken, maar eens hij vertrokken is, laat hij zoveel funky noten op je los, dat hij je omver blaast. En ondertussen volgen Stewart en Swallow alles wat van op afstand.
Met “Jo han (Yo han?)” en het zware “The low road”, waar hij even teruggrijpt naar de grooves van Uberjam, sluit Scofield de avond. Er kan weliswaar nog een verdiende bis van af. Net geen staande ovatie. Een heerlijk concert!
+
