Gisteren ben ik samen met Floris, mijn vriendje, de film 'Adem' gaan bekijken in de Kinepolis in Kortrijk (Floris studeert en zit op kot in Kortrijk). Heel mooie film, maar omdat ik niet altijd hetzelfde mag doen in mijn logboek (lees: een verslag schrijven zoals in mijn vorige 2 blogposts) ga ik nu aan de hand van enkele recensies, mijn mening over de film vormen.
RECENSIE 1
door (es) - Humo.be
'Adem' begint sterk, met de mucopatiënten Tom (Stef Aerts) en Xavier (Wouter Hendrickx) die in Gasthuisberg hun longen komen laten nakijken en tijdens de check-up enigszins gesteld raken op mekaar ('Hoeveel blaast gij?' 'Tachtig normaal, vandaag vijftig.' 'Dan win ik.').
De film is op z'n best wanneer de camera sec het gedoe met de tubes en de zuurstofmaskers en de beademingsmachines registreert, of wanneer we samen met Tom en Xavier - twee jongeren die veel te vroeg met hun eigen sterfelijkheid worden geconfronteerd - door de droeve gangen van het ziekenhuis dwalen (de race in de catacomben!).
Op die momenten trilt 'Adem' van waarachtigheid, van tragiek ook: ''t Is raar, hè, dat wij doodgaan voor ons ouders,' hoor je Xavier schijnbaar achteloos zeggen, en ineens voel je een steek in je borst.
Helaas: in 'Adem' wordt elke krop in de keel gevolgd door een gekrulde teen. Had regisseur Hans Van Nuffel niet genoeg vertrouwen in de dramatische slagkracht van zijn eigen onderwerp? Werd hem door de producenten aangemaand om het sombere parcours van zijn personages wat spannender te maken, om de plot een beetje gelikter te maken? Wie zal het zeggen?
Feit is dat het eindresultaat hier en daar heel erg gepimpt aanvoelt: er werd verdorie zelfs een onversneden booswicht in het verhaal gedropt. Maar het zij de cineast vergeven, want met horten en stoten weet hij zijn film uiteindelijk toch naar een erg aangrijpende climax te voeren.
De krop wint het van de krul.
RECENSIE 2
door Steven Tuffin - Cinenews.be
'Adem' is op verschillende manieren een miraculeuze prent. Ten eerste gaat het om een Vlaamse film die je niet gillend de bioscoopzaal doet buitenlopen. Daarnaast wijst niets erop dat het een debuut betreft. Tenslotte verloopt voor een medisch drama alles betrekkelijk subtiel.
Mucoviscidose is de aandoening die hier een belangrijke rol speelt. Mensen die eraan lijden, hebben last van spijsvertering- en ademhalingsproblemen omdat hun slijmen niet vloeibaar genoeg zijn. Protagonist Tom is een puberende mucopatiënt wiens leven schippert tussen schoolbank en hospitaal. Tijdens een van z'n vele opnames maakt hij kennis met twee lotgenoten, durfal Xavier en zijn ex met een kanjer van een moederwens Anneleen.
Misschien lijkt het bovenstaande nogal clichématig, maar 'first time director' Hans Van Nuffel zorgt ervoor dat zelfs de meest typische elementen als nieuw aanvoelen. Daarvoor hanteert hij geen pseudohippe videogameaanpak in de trant van 'Ben X', maar gaat hij voor een gebalanceerde mise-en-scène die de tragische gebeurtenissen adequaat afstandelijk weergeeft. De puike acteerprestaties van nieuw gezicht Stef Aerts en vertrouwde koppen Marie Vinck en Wouter Hendrickx en het fraaie camerawerk van 'De helaasheid der dingen'-fotograaf Ruben Impens dragen bij tot het verheugend hoge niveau.
RECENSIE 3
door Tom De Vreese - Moviescan.be
Er kon geen betere film worden gekozen om het Filmfestival Oostende mee te openen dan 'Adem', de allereerste langspeler van Hans Van Nuffel. Het evenement in de Koningin der Badsteden legt ondertussen al vier jaar de nadruk op talent van eigen Vlaamse bodem en in deze prent verenigt de Mechelse regisseur heel wat beloftevolle jonge acteurs die hun kans om te schitteren met beide handen grijpen. De weinig evidente, maar erg meeslepende prent kreeg bovendien de steun van heel wat Vlaamse partners én van de mucovereniging – en dat laatste is, gezien het thema, helemaal niet zo vreemd als het publiek aanvankelijk zou kunnen denken.
Tom (Stef Aerts) zou graag andere lucht opsnuiven, maar als mucopatiënt heeft alles wat met ademen te maken heeft meestal weinig aangename gevolgen. Als kind wist hij al dat hij later grote problemen zou krijgen, maar nu hij als jongvolwassene ziet hoe zijn broer Lucas (Maarten Mertens) wegkwijnt, wachtend op een longdonor, dringt pas echt tot hem door hoe ernstig de situatie is. In plaats van in een hoekje te kruipen en zich te verzorgen doet Tom net het tegenovergestelde. Hij is er cynisch van overtuigd dat er weinig aan zijn situatie valt te doen, wil zonder aan de gevolgen te denken profiteren van de tijd die hij nog heeft en vindt in Jimmy (Rik Verheye) de perfecte partner in crime om zoveel mogelijk regels te overtreden. Tijdens het zoveelste verblijf in het ziekenhuis leert Tom echter Xavier (Wouter Hendrickx) en Anneleen (Marie Vinck) kennen, die hem tonen dat het ook anders kan. En wanneer het klikt tussen hem en de in quarantaine geplaatste Eline (Anemone Valcke) heeft hij opnieuw iets om voor leven – mits hij eerst met zichzelf in het reine komt…
In deze op zijn zachtst gezegd fascinerende prent verdienen de jonge acteurs alle lof voor hun onwaarschijnlijk pakkende vertolkingen. Tom is een gesel voor zichzelf en zijn omgeving, maar moet om leren gaan met zowel de positieve als de negatieve kanten van het leven. Als mucopatiënt komen die slechte momenten des te harder aan, maar omringd door heel wat mensen die het goed met hem menen dringt stilaan door dat niet alles zwart of wit is. Hans Van Nuffel slijpt de vertolkingen van de diamanten waar hij mee werkt tot beelden die niet naar medelijden hengelen, maar waarin de acteurs op een erg volwassen en oprechte manier zwartgallige momenten afwisselen met aanvaarding en wederzijds begrip.
In het verhaal steken weliswaar iets te veel hoogst onwaarschijnlijke gebeurtenissen om goed te zijn en sommige oudere acteurs verdienen een flinke uitbrander voor schaamteloze overacting, maar zowel de jonge garde als de boodschap zorgen ervoor dat de kijker daar doorgaans niet al te veel aanstoot aan neemt. Wie zelf veel tijd in ziekenhuizen heeft doorgebracht zal misschien een paar keer de wenkbrauwen fronsen, maar kan anderzijds niet ontkennen dat dit een gevoelige film is, sterk opgebouwd en vol vinnige dialogen, over langdurig ziek zijn en de wil om te overleven. De personages in deze film hebben weinig tijd en willen niets missen. Welnu, wie na herhaaldelijk te zijn teleurgesteld door Vlaamse films zou twijfelen om deze prent een kans te geven hoeft niet te twijfelen: dit is evenzeer niet te missen.
MIJN MENING
Ik ben het over het algemeen eens met deze 3 bovenstaande recensies. Hans Van Nuffel heeft een zeer gevoelige, pakkende film gemaakt die niemand onberoerd laat. Wanneer je de filmzaal uitstapt, denk je niet "Ocharme die mucoviscidosepatiënten!", maar "We moeten genieten van elk moment dat we hebben, en onze tijd goed gebruiken.". Misschien willen veel films die laatste boodschap ook meegeven, maar Hans Van Nuffel heeft het heel subtiel verpakt. Heel emotioneel ook, zonder melig te worden. Ik ga wel akkoord met Humo dat het 'spannende gedeelte' van de film (medicijnen/drugshandel en de bijna-moord op Xavier) compleet overbodig is! De film is zonder die Hollywood-toestanden krachtig genoeg. Hoedanook, 'Adem' heeft een 'wat-gaan-we-doen-met-ons-leven'-gesprek aangewakkerd tussen Floris en mij, en is dus zeker geslaagd (alleen vond mijn lief het open einde een beetje jammer, ik vond het daarentegen een noodzaak; zo denk je er langer over na en kan je de film in je fantasie afmaken).