zondag 24 oktober 2010

Les amours imaginaires

9
Wie? Thomas en Laura (ik)
Wat? 'Les amours imaginaires' van Xavier Dolan
Waar? UGC De Brouckère, Brussel

RECENSIE
door (es) - Humo.be

Waarom wij zo graag in de bioscoop zitten? Omdat het de enige plek ter wereld is waar je op je eentje naartoe kan trekken zonder doelloos of eenzaam te lijken, tiens. Spijtig genoeg zien we er de laatste tijd veel te veel zeepbellen voorbijdrijven.

Neem nu 'Les amours imaginaires' van de jonge Québécois Xavier Dolan ('J'ai tué ma mère'): het portret van twee jongens en een meisje die op de Kinsey- schaal schommelen tussen dominant homo met heteroseksuele trekjes en dominant hetero met homoseksuele trekjes (of zoiets).
-
De drie storten zich in een bizarre driehoeksverhouding, maar wij werden noch dominant warm noch dominant koud van hun amoureuze spelletjes, hun high brow- conversaties, hun holle levensstijl, hun ennui. Om zijn zeepbel toch een beetje gewicht te geven, maakt Dolan overdreven gebruik van een wel heel erg afgezaagd stijlmiddel: hij laat zijn personages op de tonen van één of andere smartlap in slow motion een sigaret opsteken of over het trottoir stappen.
-
Wong Kar-Wai kwam daar indertijd nog mee weg ('In the Mood for Love' en '2046' zwélgen in sensualiteit), maar hier rieken die momenten naar praalzucht. Geen hoogvlieger dus - al pikten we tijdens één of andere caféscène wel een leuke pick-up line op: 'Niet te veel turbulentie ervaren terwijl je vanuit de hemel naar hier kwam vallen?' Als we de moed hadden, zouden we hem vanavond eens uitproberen.

MIJN MENING
Liefste Humo, je ontgoochelt me! Ik ben het totaal niet eens met deze recensie, en daarom wou ik hem ook tonen, om op basis van dit stukje tekst mijn (totaal tegengestelde) mening te formuleren. Om met de deur in huis te vallen: ik vond 'Les amours imaginaires' een prachtige film. Vorm staat bij mij even hoog gerangschikt als inhoud, en dan begrijp je wel dat ik 'Les amours imaginaires' zo'n leuke film vond. Je ziet dat er bij elk beeld goed is nagedacht over de kledij, de kleuren, de muziek, de details... hmmm, absolument mijn stijl! De dialogen waren pittig, de personages goed uitgewerkt en de beelden heel afwisselend. Thomas - regisseur in spé - deelde mijn mening, en dat is voor mij nog maar eens een bevestiging dat deze film misschien in mijn top-10-lijst-met-beste-films mag komen te staan. De film was ook niet voorspelbaar, tot mijn lichte verbazing. In ieder geval: het is een film waarvan ik jaloers ben dat ik hem niet zelf heb gemaakt!