zondag 27 maart 2011
zaterdag 12 maart 2011
Selah Sue
RECENSIE
door Sasha Van der Speeten - DeStandaard.be
Met drie uitverkochte AB-concerten mag Selah Sue eindelijk bewijzen dat ze op hoog professioneel niveau staat. Haar eerste show was strak, bezield en volwassen.
-
Selah Sue kwam op zoals we haar het beste kennen: als het kleine Leuvense meisje met de gitaar. Zo zagen we haar de voorbije drie jaar al in clubs optreden, op zomerfestivals en in het voorprogramma van Prince in het Sportpaleis, waar ze wel héél klein leek.
-
Haar staccato-gitaarspel is intussen een handelsmerk geworden zoals haar hese, scherpe stem. ‘Summertime’ en ‘Mommy’ waren opwarmertjes waarin die typische Selah Sue-elementen opdoken.
-
Pas toen de begeleidingsband erbij kwam, werd de lat hoger gelegd. We horen Selah Sue het liefst met haar groep spelen: haar begeleiders verlenen haar het broodnodige schaduwspel dat ze als soloartieste moet ontberen. Als Selah Sue binnen hun kader speelt en zingt, haalt ze het beste in zichzelf naar boven. Zo liet ze zich leiden door de grandioze, strakke groove van ‘Just because I do’ en zong ze erg beheerst in ‘Famous’.
-
‘Black part love’, een liedje dat twee jaar geleden als akoestisch niemendalletje het levenslicht zag, is in zijn nieuwe versie uitgegroeid tot een volbloed soulsong. In de AB genoten we van zijn dringende, funky vibe. Collega-soulzangeressen als Asa, Nneka en Ayo waren nooit ver weg.
-
Bovenal vonden Selah Sue en haar band een nieuwe dynamiek die haar geen windeieren zal leggen. De zangeres heeft geleerd de ruimte in een liedje optimaal te benutten. In het furieuze ‘This world’ schurkte haar stem aan tegen het logge basgeweld, in het ijzersterke ‘Crazy sufferin style’ liet ze het ritme dan weer voor zich spreken en vulde ze de hoekjes van de song op met een fraaie falset. ‘Peace of mind’ liet genoeg plek voor haar blanke raggazang. Op die manier bewees Selah Sue eindelijk dat ze meerdimensionaal is en niet zomaar het zoveelste akoestische soulzangeresje.
-
Over die Jamaicaanse invloed lopen de meningen uit elkaar. Selah Sue beschikt over een handvol stemtics die, als ze niet goed doseert, behoorlijk enerverend kunnen klinken. Het rauwe, gesyncopeerde parlando in ‘Raggamuffin’ bijvoorbeeld, is echt wel “an acquiered taste”, zoals de Engelsen zeggen. Ze haalt het natuurlijk uit de raggamuziek, maar dat hortende zingen stond in het verleden soms een mooie popsong in de weg.
-
Niet zo in de AB, waar Selah Sue de tics en de trucjes tot een minimum beperkte. Ook haar onhandige bindteksten bleken grotendeels verdwenen. Zou iemand haar erop hebben gewezen dat ze in het verleden wel erg knullig met haar publiek communiceerde?
-
Vooral de extraatjes turnden een zeer goed concert om tot een Mooie Belevenis. Haar cover van Lauryn Hills nijdige ‘Lost ones’, bijvoorbeeld. Maar vooral ‘Please’ vonkte als een boeketje openspattend vuurwerk. De zang van Cee-Lo Green uit de plaatversie werd in de AB overgenomen door de getalenteerde Leuvense zanger Delvis die als een volleerde gospelpredikant over het podium struinde. Fantastisch gespeeld, prachtig gezongen. Kunnen die twee niet vaker met elkaar op het podium staan?
Als dit concert al iets bewees, was het dat Selah Sue klaar is voor de internationale podia. Ze heeft de eerste groeipijnen overleefd, de beginnersfoutjes weggewerkt en haar muziek gestroomlijnd.
-
Met haar debuutalbum vindt ze ongetwijfeld gehoor in het buitenland. Nu mag ze even niet ontspannen: teveel nonchalance kan dit soort zorgvuldig opgebouwde popshows nekken. Als ze op het scherp van de snee blijft, zoals in de AB, kan ze overal potten breken.
-
Selah Sue kwam op zoals we haar het beste kennen: als het kleine Leuvense meisje met de gitaar. Zo zagen we haar de voorbije drie jaar al in clubs optreden, op zomerfestivals en in het voorprogramma van Prince in het Sportpaleis, waar ze wel héél klein leek.
-
Haar staccato-gitaarspel is intussen een handelsmerk geworden zoals haar hese, scherpe stem. ‘Summertime’ en ‘Mommy’ waren opwarmertjes waarin die typische Selah Sue-elementen opdoken.
-
Pas toen de begeleidingsband erbij kwam, werd de lat hoger gelegd. We horen Selah Sue het liefst met haar groep spelen: haar begeleiders verlenen haar het broodnodige schaduwspel dat ze als soloartieste moet ontberen. Als Selah Sue binnen hun kader speelt en zingt, haalt ze het beste in zichzelf naar boven. Zo liet ze zich leiden door de grandioze, strakke groove van ‘Just because I do’ en zong ze erg beheerst in ‘Famous’.
-
‘Black part love’, een liedje dat twee jaar geleden als akoestisch niemendalletje het levenslicht zag, is in zijn nieuwe versie uitgegroeid tot een volbloed soulsong. In de AB genoten we van zijn dringende, funky vibe. Collega-soulzangeressen als Asa, Nneka en Ayo waren nooit ver weg.
-
Bovenal vonden Selah Sue en haar band een nieuwe dynamiek die haar geen windeieren zal leggen. De zangeres heeft geleerd de ruimte in een liedje optimaal te benutten. In het furieuze ‘This world’ schurkte haar stem aan tegen het logge basgeweld, in het ijzersterke ‘Crazy sufferin style’ liet ze het ritme dan weer voor zich spreken en vulde ze de hoekjes van de song op met een fraaie falset. ‘Peace of mind’ liet genoeg plek voor haar blanke raggazang. Op die manier bewees Selah Sue eindelijk dat ze meerdimensionaal is en niet zomaar het zoveelste akoestische soulzangeresje.
-
Over die Jamaicaanse invloed lopen de meningen uit elkaar. Selah Sue beschikt over een handvol stemtics die, als ze niet goed doseert, behoorlijk enerverend kunnen klinken. Het rauwe, gesyncopeerde parlando in ‘Raggamuffin’ bijvoorbeeld, is echt wel “an acquiered taste”, zoals de Engelsen zeggen. Ze haalt het natuurlijk uit de raggamuziek, maar dat hortende zingen stond in het verleden soms een mooie popsong in de weg.
-
Niet zo in de AB, waar Selah Sue de tics en de trucjes tot een minimum beperkte. Ook haar onhandige bindteksten bleken grotendeels verdwenen. Zou iemand haar erop hebben gewezen dat ze in het verleden wel erg knullig met haar publiek communiceerde?
-
Vooral de extraatjes turnden een zeer goed concert om tot een Mooie Belevenis. Haar cover van Lauryn Hills nijdige ‘Lost ones’, bijvoorbeeld. Maar vooral ‘Please’ vonkte als een boeketje openspattend vuurwerk. De zang van Cee-Lo Green uit de plaatversie werd in de AB overgenomen door de getalenteerde Leuvense zanger Delvis die als een volleerde gospelpredikant over het podium struinde. Fantastisch gespeeld, prachtig gezongen. Kunnen die twee niet vaker met elkaar op het podium staan?Als dit concert al iets bewees, was het dat Selah Sue klaar is voor de internationale podia. Ze heeft de eerste groeipijnen overleefd, de beginnersfoutjes weggewerkt en haar muziek gestroomlijnd.
-
Met haar debuutalbum vindt ze ongetwijfeld gehoor in het buitenland. Nu mag ze even niet ontspannen: teveel nonchalance kan dit soort zorgvuldig opgebouwde popshows nekken. Als ze op het scherp van de snee blijft, zoals in de AB, kan ze overal potten breken.
Black Swan
Omdat we nog gratis tickets in huis hadden liggen die dringen op moesten, besloten mijn mama en ik om donderdagavond 10 maart naar de bioscoop te gaan. Welke film? Dat was makkelijk: 'Black Swan' van Darren Aronofsky natuurlijk! Na al die reclame in 'de boekskes', op radio en TV en de Oscar voor Natalie Portman's acteerprestatie, moésten we hem wel gaan bekijken! En eerlijk waar: al die reclame en de Oscar is 100% verdiend. Mama en ik hebben vol verwondering (en met af en toe een angstrilling) naar Black Swan gekeken. En voor mij hét ultieme 'ditwaseensupergoeiefilm'-gevoel: het superveel nababbelen op de terugweg naar huis! Knack Focus gaf Black Swan 4 sterren (net zoals The Social Network), dus de recensie wil ik jullie niet onthouden...
RECENSIE
door Dave Mestdach - Knackfocus.be
Black Swan: Danse Macabre
-
Darren Aronofsky jaagt Natalie Portman de bühne op als psychotische ballerina met een heerlijk huiverballet als gevolg.
Neem het sentimentele wannabe-verhaaltje van Fame als basis, lardeer dat met de psychoseksuele suspense van Polanski’s Repulsion en jaag er vervolgens een hallucinerend Hollywoodprinsesje doorheen. Toegegeven: de omschrijving vereist nogal wat inleving. Darren Aronofsky’s Black Swan is nu eenmaal geen film die zich makkelijk in een keurslijf, laat staan in een tutu laat wringen.
Soliste in deze curieuze mix van horrorsprookje en sterrenvehikel is Nina Sayers (Natalie Portman), een danseresje dat plots in de schijnwerpers komt te staan wanneer ze Tsjaikovski’s Zwanenmeer mag dansen. Voor de overambitieuze en overbeschermde Nina gaat daarmee een droom in vervulling – al lijkt een nachtmerrie evenmin veraf. Noch haar bezitterige moeder (Barbara Hershey) noch haar promiscue stand-in (Mila Kunis) kan haar jaloezie verstoppen. Bovendien zou haar duivels charmante en veeleisende choreograaf (Vincent Cassel) niet alleen haar perfecte pliés en pirouettes willen zien.
-
Draait Tsjaikovski’s Zwanenmeer om een vervloekte maagd die tot zwarte zwaan muteert en uiteindelijk sterft, dan trekt Aronofsky die seksueel gekleurde en tragische metamorfose ook door in Nina’s verhaal. Overal zie je ontdubbelingen opduiken en ook de digitaal bewerkte spiegelbeelden vallen amper te tellen. Schrik dus niet wanneer Nina’s psychologische mutatie finaal ook een fysieke invulling krijgt, alsof je van So you Think you Can Dance plots in een potje bodyhorror à la David Cronenberg bent beland.
Draait Tsjaikovski’s Zwanenmeer om een vervloekte maagd die tot zwarte zwaan muteert en uiteindelijk sterft, dan trekt Aronofsky die seksueel gekleurde en tragische metamorfose ook door in Nina’s verhaal. Overal zie je ontdubbelingen opduiken en ook de digitaal bewerkte spiegelbeelden vallen amper te tellen. Schrik dus niet wanneer Nina’s psychologische mutatie finaal ook een fysieke invulling krijgt, alsof je van So you Think you Can Dance plots in een potje bodyhorror à la David Cronenberg bent beland.
-
Tussen de bedrijven door houdt Aronofsky perfect de balans tussen kunst en kitsch, in de grofkorrelige, handbewogen en fysieke chiaroscurostijl die hij ook in zijn worsteldrama The Wrestler bezigde. Bovendien ondergaat Natalie Portman de fricties op en naast de bühne met zoveel overgave dat je – ondanks de huiveruithalen en groteske zelfverminking – alsnog de indruk hebt naar een realistische en raak geprofileerde blik achter de balletschermen te kijken.
Tussen de bedrijven door houdt Aronofsky perfect de balans tussen kunst en kitsch, in de grofkorrelige, handbewogen en fysieke chiaroscurostijl die hij ook in zijn worsteldrama The Wrestler bezigde. Bovendien ondergaat Natalie Portman de fricties op en naast de bühne met zoveel overgave dat je – ondanks de huiveruithalen en groteske zelfverminking – alsnog de indruk hebt naar een realistische en raak geprofileerde blik achter de balletschermen te kijken.
-
In die zin is Black Swan even schizofreen, maar gelukkig ook even hypnotiserend als zijn ravissante protagoniste. Enerzijds is het een energieke, flamboyante en sardonisch grappige B-film in kunstverpakking, met de lesbische stoeipartij tussen Portman en Kunis als sensatiegeil extraatje. Anderzijds is het een deugddoend duistere, oprecht ontroerende en bijna ritualistische studie over ambitie, jaloezie en waanzin, alsof ook Aronofsky tijdens de shoot afwisselend zijn witte en zwarte zwaan bovenhaalde.
In die zin is Black Swan even schizofreen, maar gelukkig ook even hypnotiserend als zijn ravissante protagoniste. Enerzijds is het een energieke, flamboyante en sardonisch grappige B-film in kunstverpakking, met de lesbische stoeipartij tussen Portman en Kunis als sensatiegeil extraatje. Anderzijds is het een deugddoend duistere, oprecht ontroerende en bijna ritualistische studie over ambitie, jaloezie en waanzin, alsof ook Aronofsky tijdens de shoot afwisselend zijn witte en zwarte zwaan bovenhaalde.
-
Een heerlijk hybride danse macabre, met Natalie Portman in een virtuoze rol.
Een heerlijk hybride danse macabre, met Natalie Portman in een virtuoze rol.
donderdag 24 februari 2011
zondag 30 januari 2011
The Kids Are All Right
Wie? (Regisseur in spé) Thomas en Laura (ik)
Wat? 'The Kids Are All Right' van Lisa Cholodenko
Waar? UGC De Brouckère, Brussel
RECENSIE 1
door Henny Wouters - Movie2Movie.nl
Een beproefd recept: zet een buitenstaander in een gezin dat op het oog goed functioneert, en binnen de kortste keren zal de familiemachinerie gaan haperen. We zagen het in 'Down and Out in Beverly Hills', we zagen het in 'Little Miss Sunshine', en we zien het opnieuw in 'The Kids Are All Right'. In een gezin van twee lesbische moeders en twee spermadonorkids, duikt op een dag de verwekker op. De kids vinden het prima, die zijn tenslotte allright, maar de moeders raken compleet van slag.
Deze aardige premisse levert een komedie op die je anderhalf uur laat glimlachen. De humor en toon zijn van het ingetogen soort, vergelijkbaar met 'Juno' of 'The Station Agent', zonder echte dijenkletsers maar met een paar hilarische scènes. De ene moeder geeft een gedenkwaardige Joni Mitchell imitatie weg, de andere moeder heeft een paar ongemakkelijke onderonsjes met een al dan niet verslaafde tuinman. En dan is er nog de spermadonor - 60 dollar voor een handjevol - die onbevangen en goedgemutst een heel gezin tot wanhoop drijft.
Naast de humor valt er in 'The Kids Are All Right' te genieten van prima acteerwerk. Julianne Moore mag zich uitleven in de rol van chaoot Jules, de moeder die een kameraadje is voor haar kids en die na 12 ambachten op weg is naar een 13e ongeluk. Mark Ruffalo speelt met de juiste combinatie van charme en onbeholpenheid de opgewekte donor Paul. Beste acteerprestatie komt op naam van Mia Wasikowska in de rol van dochter Joni. Let vooral eens op die subtiele gemoedsverandering tijdens de laatste autorit, waar verdriet om het afscheid plaats maakt voor nieuwsgierigheid naar een leven op de campus.
Buiten de humor en het goede acteren herbergt deze feelgood ook nog een boodschap: het maakt niet uit of kinderen worden opgevoed door hetero's of homo's, beide maken er vroeg of laat een puinhoop van. Dat zo'n emancipatoire boodschap op deze manier wordt uitgedragen, zegt veel over het zelfvertrouwen van regisseuse Cholodenko. Een zelfvertrouwen dat ze met 'The Kids Are All Right' helemaal waarmaakt.
-
RECENSIE 2
door Pascal Van Eijndhoven - Moviesense.nl
Nic en Jules (Julianne Moore) zijn een lesbisch stel, de twee zijn moeder van tieners Joni en Laser. In The Kids Are All Right krijgen we een kijkje in deze bijzondere familie die enkele cruciale gebeurtenissen staat te wachten. Laser is erg benieuwd naar zijn biologische vader, Joni wat minder maar aangezien zij oud genoeg is om contact aan te vragen en Laser nog even moet wachten besluit ze toch de stap te nemen. Hun biologische vader Paul (Mark Ruffalo) blijkt een interessante gozer te zijn die de verhoudingen binnen de familie flink doet schudden. Jules besluit Paul’s tuin te verbouwen, haar eerste klus in een recent opgezette eenmanszaak, en Joni en Laser gaan steeds vaker met Paul om. De enige die het allemaal niet ziet zitten is Nic, de onderhuidse ergernissen stapelen zich langzaam maar zeker op.
-
Origineel uitgangspunt, standaard uitwerking
The Kids Are All Right is een weinig origineel komisch drama, de situatie is wellicht niet alledaags maar de uitwerking is dat wel degelijk. Vrolijke scènes met dito muziek worden afgewisseld met wat intensere dramascènes, zonder dat deze je daadwerkelijk bij je strot grijpen. Ook is het allemaal wel erg voorspelbaar, op het moment dat Jules de klus van Paul aanneemt weet je dat er meer gaat spelen dan alleen die klus. En de onderlinge verhoudingen heb je allemaal al eens eerder gezien. Naar mijn gevoel had er wat meer gedaan kunnen worden met de relatie tussen de twee vrouwen, nu is het toch meer een standaard liefdesdrama over twee vrouwen die van elkaar houden.
-
De acteurs redden de boel
Toch wordt de film nooit vervelend of saai om naar te kijken, dit heeft alles te maken met de acteerprestaties. Hoewel je eigenlijk de hele familie volgt, is vooral Julianne Moore de grote kracht in deze film. Moore heeft al eerder bewezen een fantastisch actrice te zijn, een van mijn persoonlijke favorieten zelfs, zo speelde ze fantastisch in onder andere Boogie Nights, Magnolia en Children of Men. In The Kids Are All Right speelt ze dus Jules, een lesbische vrouw die eigenlijk nog maar weinig gedaan heeft in haar leven behalve voor moeder spelen. Moore´s subtiele spel met enkele emotionele uitschieters is om van te genieten en tijdens de wat humoristische scènes wist ze steeds een glimlach op mijn gezicht te toveren.
-
Mark Ruffalo
De rest van de cast doet het zeker niet onaardig maar staan wel een beetje in de schaduw van Moore, iets wat ik persoonlijk niet erg vond. Ruffelo timmert de laatste jaren erg goed aan de weg, zo gaf hij eerder dit jaar nog een erg sterke acteerprestatie in Shutter Island. Hier gooit hij het over een andere boeg, een nonchalante vrijgezel die het allemaal wel best vindt en doet wat hem interesseert. Als hij echter kinderen blijkt te hebben, begint Paul toch wat te twijfelen aan zijn losse levensstijl; eigenlijk wil hij ook gewoon een gezin en vastigheid. Zijn wat lakse houding en lossere levensstijl passen dan ook perfect bij Jules. Ruffalo weet vooral in het begin, wanneer zijn personage nog wat losser in het leven staat, zijn karakter goed neer te zetten. Later in de film weet hij op dramatisch vlak niet helemaal te overtuigen en ook wordt hij een beetje te makkelijk uit het verhaal gedrukt.
-
Conclusie
Een niet alledaagse gezinssituatie biedt geen garantie voor een origineel drama. Toch is het allemaal prima te verteren dankzij de sterke acteerprestaties, in het bijzonder de zoveelste glansrol van Julianne Moore.
MIJN MENING
Ik ben het redelijk eens met bovenstaande recensies, alleen vind ik wel dat heel de cast qua acteertalent aan elkaar gewaagd is. Het was een geloofwaardige, 'dagdagelijkse' (en dat is positief) film, zo mogen er meer zijn! Echte personages, echte verhaallijn. Wat mij betreft kon het lesbische koppel ook veranderd worden door een heterokoppel, maar natuurlijk maakt dat de film toch nét iets specialer. In ieder geval: ik heb ervan genoten.
Waar? UGC De Brouckère, Brussel
RECENSIE 1
door Henny Wouters - Movie2Movie.nl
Een beproefd recept: zet een buitenstaander in een gezin dat op het oog goed functioneert, en binnen de kortste keren zal de familiemachinerie gaan haperen. We zagen het in 'Down and Out in Beverly Hills', we zagen het in 'Little Miss Sunshine', en we zien het opnieuw in 'The Kids Are All Right'. In een gezin van twee lesbische moeders en twee spermadonorkids, duikt op een dag de verwekker op. De kids vinden het prima, die zijn tenslotte allright, maar de moeders raken compleet van slag.
Deze aardige premisse levert een komedie op die je anderhalf uur laat glimlachen. De humor en toon zijn van het ingetogen soort, vergelijkbaar met 'Juno' of 'The Station Agent', zonder echte dijenkletsers maar met een paar hilarische scènes. De ene moeder geeft een gedenkwaardige Joni Mitchell imitatie weg, de andere moeder heeft een paar ongemakkelijke onderonsjes met een al dan niet verslaafde tuinman. En dan is er nog de spermadonor - 60 dollar voor een handjevol - die onbevangen en goedgemutst een heel gezin tot wanhoop drijft.
Naast de humor valt er in 'The Kids Are All Right' te genieten van prima acteerwerk. Julianne Moore mag zich uitleven in de rol van chaoot Jules, de moeder die een kameraadje is voor haar kids en die na 12 ambachten op weg is naar een 13e ongeluk. Mark Ruffalo speelt met de juiste combinatie van charme en onbeholpenheid de opgewekte donor Paul. Beste acteerprestatie komt op naam van Mia Wasikowska in de rol van dochter Joni. Let vooral eens op die subtiele gemoedsverandering tijdens de laatste autorit, waar verdriet om het afscheid plaats maakt voor nieuwsgierigheid naar een leven op de campus.
Buiten de humor en het goede acteren herbergt deze feelgood ook nog een boodschap: het maakt niet uit of kinderen worden opgevoed door hetero's of homo's, beide maken er vroeg of laat een puinhoop van. Dat zo'n emancipatoire boodschap op deze manier wordt uitgedragen, zegt veel over het zelfvertrouwen van regisseuse Cholodenko. Een zelfvertrouwen dat ze met 'The Kids Are All Right' helemaal waarmaakt.
-
RECENSIE 2
door Pascal Van Eijndhoven - Moviesense.nl
-
Origineel uitgangspunt, standaard uitwerking
The Kids Are All Right is een weinig origineel komisch drama, de situatie is wellicht niet alledaags maar de uitwerking is dat wel degelijk. Vrolijke scènes met dito muziek worden afgewisseld met wat intensere dramascènes, zonder dat deze je daadwerkelijk bij je strot grijpen. Ook is het allemaal wel erg voorspelbaar, op het moment dat Jules de klus van Paul aanneemt weet je dat er meer gaat spelen dan alleen die klus. En de onderlinge verhoudingen heb je allemaal al eens eerder gezien. Naar mijn gevoel had er wat meer gedaan kunnen worden met de relatie tussen de twee vrouwen, nu is het toch meer een standaard liefdesdrama over twee vrouwen die van elkaar houden.
-
De acteurs redden de boel
Toch wordt de film nooit vervelend of saai om naar te kijken, dit heeft alles te maken met de acteerprestaties. Hoewel je eigenlijk de hele familie volgt, is vooral Julianne Moore de grote kracht in deze film. Moore heeft al eerder bewezen een fantastisch actrice te zijn, een van mijn persoonlijke favorieten zelfs, zo speelde ze fantastisch in onder andere Boogie Nights, Magnolia en Children of Men. In The Kids Are All Right speelt ze dus Jules, een lesbische vrouw die eigenlijk nog maar weinig gedaan heeft in haar leven behalve voor moeder spelen. Moore´s subtiele spel met enkele emotionele uitschieters is om van te genieten en tijdens de wat humoristische scènes wist ze steeds een glimlach op mijn gezicht te toveren.
-
Mark Ruffalo
De rest van de cast doet het zeker niet onaardig maar staan wel een beetje in de schaduw van Moore, iets wat ik persoonlijk niet erg vond. Ruffelo timmert de laatste jaren erg goed aan de weg, zo gaf hij eerder dit jaar nog een erg sterke acteerprestatie in Shutter Island. Hier gooit hij het over een andere boeg, een nonchalante vrijgezel die het allemaal wel best vindt en doet wat hem interesseert. Als hij echter kinderen blijkt te hebben, begint Paul toch wat te twijfelen aan zijn losse levensstijl; eigenlijk wil hij ook gewoon een gezin en vastigheid. Zijn wat lakse houding en lossere levensstijl passen dan ook perfect bij Jules. Ruffalo weet vooral in het begin, wanneer zijn personage nog wat losser in het leven staat, zijn karakter goed neer te zetten. Later in de film weet hij op dramatisch vlak niet helemaal te overtuigen en ook wordt hij een beetje te makkelijk uit het verhaal gedrukt.
-
Conclusie
Een niet alledaagse gezinssituatie biedt geen garantie voor een origineel drama. Toch is het allemaal prima te verteren dankzij de sterke acteerprestaties, in het bijzonder de zoveelste glansrol van Julianne Moore.
MIJN MENING
Ik ben het redelijk eens met bovenstaande recensies, alleen vind ik wel dat heel de cast qua acteertalent aan elkaar gewaagd is. Het was een geloofwaardige, 'dagdagelijkse' (en dat is positief) film, zo mogen er meer zijn! Echte personages, echte verhaallijn. Wat mij betreft kon het lesbische koppel ook veranderd worden door een heterokoppel, maar natuurlijk maakt dat de film toch nét iets specialer. In ieder geval: ik heb ervan genoten.
dinsdag 25 januari 2011
A Single Man
'A Single Man', Tom Ford's debuutfilm is een pareltje: sterk verhaal (naar het gelijknamige boek van Christopher Isherwood) en ijzersterke beelden. Omdat de beelden zò sterk zijn, vind ik niet dat er maar één woordje uitleg bij moet horen, zélfs geen recensie. Of misschien toch wel 1 werkwoord: kijken!
(en dit is de trailer - ook de moeite!)
maandag 27 december 2010
Verslag workshops Drama & Dans
Ik heb erg genoten van de workshops Drama en Dans, maar dat kan je wel concluderen na het zien van bovenstaande foto's. Een keuze maken tussen de twee? Kan ik niet! Ze waren allebei leerrijk, tof én verschillend. Heel verschillend eigenlijk. Niet van kwaliteit, wel van aanpak.
WORKSHOP DRAMA
Om met de deur in huis te vallen: ik vond de workshop(s) drama leuk. En niet zomaar ‘leuk’; ik heb veel bijgeleerd, al spelenderwijs. De leukste les vond ik ongetwijfeld de les met het uitbeelden van situaties (in foto’s); dan mag je alles zo dramatiseren en uitvergroten, dat het nog geloofwaardig lijkt ook! Ook de oefening waar je iemand anders beweging(en) exact moest nadoen, zonder te weten wat die persoon eigenlijk aan het uitbeelden was, vond ik ook heel tof om te doen. Ik denk dat ik nog nooit zo veel heb gelachen als toen wanneer Simon ‘een luier ververste’; iedereen dacht dat hij brood aan het bakken was!
Het was uitblazen, die lessen drama. Niet ‘uitblazen’ van ‘alles op je gemak doen’, neen, het was ‘uitblazen’ van ‘alle stoom loslaten’. Niet denken en gewoon gaan. Er zullen niet veel momenten meer komen waar je nog zo ‘kind’ zal kunnen zijn, daarom heb ik extra van die dramaworkshops genoten. 1 minpunt: de powerpoints achteraf waren er vaak te veel aan. Ik weet wel dat die powerpoints belangrijk zijn want je kan niet in de praktijk lesgeven als je de theorie niet kent, maar ik denk dat Sophie wel gemerkt heeft dat het beter was als ze haar powerpointpresentaties in het begin gaf. De concentratie was vaak gewoon zoek na zo’n intensieve dramales.
Ik vond Sophie’s werkwijze heel goed werken: ons – de toekomstige workshopgever – zélf kind laten zijn. We hebben nu echt ervaren hoe het voelt om die oefeningen te doen, we staan niet alleen aan de ‘leerkrachtzijde’, maar nu ook aan de ‘leerlingzijde’.
Jammer dat we niet zo veel tijd hadden voor de grimeworkshop; het had nóg leuker kunnen zijn als we ons niet zo moesten haasten. Maar ach, da’s een detail: ik heb ontzettend veel bijgeleerd, en dat is het belangrijkste.
WORKSHOP DANS
De werkwijze van Nienke was - zoals ik eerder al zei - in totaal contrast met de werkwijze van Sophie. Nu ja, er waren wel gelijkenissen hoor, maar ik heb de workshop(s) van Dans als enorm verschillend ervaren in vergelijking met de workshop(s) van Drama. In de eerste lessen is het niet eens tot dansen gekomen, want we moesten eerst leren bewegen en uitbeelden. Vanuit die uitgebeelde (alledaagse) dingen, moesten we dan een dans maken. Hoe je dat doet? Wel... euhm... bewegingen herhalen bijvoorbeeld. En heel veel verbeeldingskracht gebruiken. En je verstand op nul draaien, dat ook. Maar dat laatste vond ik heel gemakkelijk ;-).
Het leukste vond ik ongetwijfeld het zelf 'geven' van een dans. Laurence, Marlies en ik - gewezen ballerina's - kozen uiteraard voor ballet. Aangezien Nienke zelf al een presentatie had voorbereid over ballet, moesten wij dus gewoon 'les' geven. Heel leuk! Nostalgisch ook. Achteraf hebben onze mede-studenten hun mening over ballet wel moeten bijstellen: ballet is helemaal niet voor watjes, integendeel! Door onze oefeningen kregen ze door dat ballet fysiek heel uitputtend is én het veel zwaarder en moeilijker is dan het lijkt. Mission accomplished.
WORKSHOP DANS
De werkwijze van Nienke was - zoals ik eerder al zei - in totaal contrast met de werkwijze van Sophie. Nu ja, er waren wel gelijkenissen hoor, maar ik heb de workshop(s) van Dans als enorm verschillend ervaren in vergelijking met de workshop(s) van Drama. In de eerste lessen is het niet eens tot dansen gekomen, want we moesten eerst leren bewegen en uitbeelden. Vanuit die uitgebeelde (alledaagse) dingen, moesten we dan een dans maken. Hoe je dat doet? Wel... euhm... bewegingen herhalen bijvoorbeeld. En heel veel verbeeldingskracht gebruiken. En je verstand op nul draaien, dat ook. Maar dat laatste vond ik heel gemakkelijk ;-).
Het leukste vond ik ongetwijfeld het zelf 'geven' van een dans. Laurence, Marlies en ik - gewezen ballerina's - kozen uiteraard voor ballet. Aangezien Nienke zelf al een presentatie had voorbereid over ballet, moesten wij dus gewoon 'les' geven. Heel leuk! Nostalgisch ook. Achteraf hebben onze mede-studenten hun mening over ballet wel moeten bijstellen: ballet is helemaal niet voor watjes, integendeel! Door onze oefeningen kregen ze door dat ballet fysiek heel uitputtend is én het veel zwaarder en moeilijker is dan het lijkt. Mission accomplished.
Abonneren op:
Posts (Atom)