RECENSIE
door Sasha Van der Speeten - DeStandaard.be
Met drie uitverkochte AB-concerten mag Selah Sue eindelijk bewijzen dat ze op hoog professioneel niveau staat. Haar eerste show was strak, bezield en volwassen.
-
Selah Sue kwam op zoals we haar het beste kennen: als het kleine Leuvense meisje met de gitaar. Zo zagen we haar de voorbije drie jaar al in clubs optreden, op zomerfestivals en in het voorprogramma van Prince in het Sportpaleis, waar ze wel héél klein leek.
-
Haar staccato-gitaarspel is intussen een handelsmerk geworden zoals haar hese, scherpe stem. ‘Summertime’ en ‘Mommy’ waren opwarmertjes waarin die typische Selah Sue-elementen opdoken.
-
Pas toen de begeleidingsband erbij kwam, werd de lat hoger gelegd. We horen Selah Sue het liefst met haar groep spelen: haar begeleiders verlenen haar het broodnodige schaduwspel dat ze als soloartieste moet ontberen. Als Selah Sue binnen hun kader speelt en zingt, haalt ze het beste in zichzelf naar boven. Zo liet ze zich leiden door de grandioze, strakke groove van ‘Just because I do’ en zong ze erg beheerst in ‘Famous’.
-
‘Black part love’, een liedje dat twee jaar geleden als akoestisch niemendalletje het levenslicht zag, is in zijn nieuwe versie uitgegroeid tot een volbloed soulsong. In de AB genoten we van zijn dringende, funky vibe. Collega-soulzangeressen als Asa, Nneka en Ayo waren nooit ver weg.
-
Bovenal vonden Selah Sue en haar band een nieuwe dynamiek die haar geen windeieren zal leggen. De zangeres heeft geleerd de ruimte in een liedje optimaal te benutten. In het furieuze ‘This world’ schurkte haar stem aan tegen het logge basgeweld, in het ijzersterke ‘Crazy sufferin style’ liet ze het ritme dan weer voor zich spreken en vulde ze de hoekjes van de song op met een fraaie falset. ‘Peace of mind’ liet genoeg plek voor haar blanke raggazang. Op die manier bewees Selah Sue eindelijk dat ze meerdimensionaal is en niet zomaar het zoveelste akoestische soulzangeresje.
-
Over die Jamaicaanse invloed lopen de meningen uit elkaar. Selah Sue beschikt over een handvol stemtics die, als ze niet goed doseert, behoorlijk enerverend kunnen klinken. Het rauwe, gesyncopeerde parlando in ‘Raggamuffin’ bijvoorbeeld, is echt wel “an acquiered taste”, zoals de Engelsen zeggen. Ze haalt het natuurlijk uit de raggamuziek, maar dat hortende zingen stond in het verleden soms een mooie popsong in de weg.
-
Niet zo in de AB, waar Selah Sue de tics en de trucjes tot een minimum beperkte. Ook haar onhandige bindteksten bleken grotendeels verdwenen. Zou iemand haar erop hebben gewezen dat ze in het verleden wel erg knullig met haar publiek communiceerde?
-
Vooral de extraatjes turnden een zeer goed concert om tot een Mooie Belevenis. Haar cover van Lauryn Hills nijdige ‘Lost ones’, bijvoorbeeld. Maar vooral ‘Please’ vonkte als een boeketje openspattend vuurwerk. De zang van Cee-Lo Green uit de plaatversie werd in de AB overgenomen door de getalenteerde Leuvense zanger Delvis die als een volleerde gospelpredikant over het podium struinde. Fantastisch gespeeld, prachtig gezongen. Kunnen die twee niet vaker met elkaar op het podium staan?
Als dit concert al iets bewees, was het dat Selah Sue klaar is voor de internationale podia. Ze heeft de eerste groeipijnen overleefd, de beginnersfoutjes weggewerkt en haar muziek gestroomlijnd.
-
Met haar debuutalbum vindt ze ongetwijfeld gehoor in het buitenland. Nu mag ze even niet ontspannen: teveel nonchalance kan dit soort zorgvuldig opgebouwde popshows nekken. Als ze op het scherp van de snee blijft, zoals in de AB, kan ze overal potten breken.
-
Selah Sue kwam op zoals we haar het beste kennen: als het kleine Leuvense meisje met de gitaar. Zo zagen we haar de voorbije drie jaar al in clubs optreden, op zomerfestivals en in het voorprogramma van Prince in het Sportpaleis, waar ze wel héél klein leek.
-
Haar staccato-gitaarspel is intussen een handelsmerk geworden zoals haar hese, scherpe stem. ‘Summertime’ en ‘Mommy’ waren opwarmertjes waarin die typische Selah Sue-elementen opdoken.
-
Pas toen de begeleidingsband erbij kwam, werd de lat hoger gelegd. We horen Selah Sue het liefst met haar groep spelen: haar begeleiders verlenen haar het broodnodige schaduwspel dat ze als soloartieste moet ontberen. Als Selah Sue binnen hun kader speelt en zingt, haalt ze het beste in zichzelf naar boven. Zo liet ze zich leiden door de grandioze, strakke groove van ‘Just because I do’ en zong ze erg beheerst in ‘Famous’.
-
‘Black part love’, een liedje dat twee jaar geleden als akoestisch niemendalletje het levenslicht zag, is in zijn nieuwe versie uitgegroeid tot een volbloed soulsong. In de AB genoten we van zijn dringende, funky vibe. Collega-soulzangeressen als Asa, Nneka en Ayo waren nooit ver weg.
-
Bovenal vonden Selah Sue en haar band een nieuwe dynamiek die haar geen windeieren zal leggen. De zangeres heeft geleerd de ruimte in een liedje optimaal te benutten. In het furieuze ‘This world’ schurkte haar stem aan tegen het logge basgeweld, in het ijzersterke ‘Crazy sufferin style’ liet ze het ritme dan weer voor zich spreken en vulde ze de hoekjes van de song op met een fraaie falset. ‘Peace of mind’ liet genoeg plek voor haar blanke raggazang. Op die manier bewees Selah Sue eindelijk dat ze meerdimensionaal is en niet zomaar het zoveelste akoestische soulzangeresje.
-
Over die Jamaicaanse invloed lopen de meningen uit elkaar. Selah Sue beschikt over een handvol stemtics die, als ze niet goed doseert, behoorlijk enerverend kunnen klinken. Het rauwe, gesyncopeerde parlando in ‘Raggamuffin’ bijvoorbeeld, is echt wel “an acquiered taste”, zoals de Engelsen zeggen. Ze haalt het natuurlijk uit de raggamuziek, maar dat hortende zingen stond in het verleden soms een mooie popsong in de weg.
-
Niet zo in de AB, waar Selah Sue de tics en de trucjes tot een minimum beperkte. Ook haar onhandige bindteksten bleken grotendeels verdwenen. Zou iemand haar erop hebben gewezen dat ze in het verleden wel erg knullig met haar publiek communiceerde?
-
Vooral de extraatjes turnden een zeer goed concert om tot een Mooie Belevenis. Haar cover van Lauryn Hills nijdige ‘Lost ones’, bijvoorbeeld. Maar vooral ‘Please’ vonkte als een boeketje openspattend vuurwerk. De zang van Cee-Lo Green uit de plaatversie werd in de AB overgenomen door de getalenteerde Leuvense zanger Delvis die als een volleerde gospelpredikant over het podium struinde. Fantastisch gespeeld, prachtig gezongen. Kunnen die twee niet vaker met elkaar op het podium staan?Als dit concert al iets bewees, was het dat Selah Sue klaar is voor de internationale podia. Ze heeft de eerste groeipijnen overleefd, de beginnersfoutjes weggewerkt en haar muziek gestroomlijnd.
-
Met haar debuutalbum vindt ze ongetwijfeld gehoor in het buitenland. Nu mag ze even niet ontspannen: teveel nonchalance kan dit soort zorgvuldig opgebouwde popshows nekken. Als ze op het scherp van de snee blijft, zoals in de AB, kan ze overal potten breken.