Peeping Tom is een Brussels danstheatergezelschap, ontstaan in 2000 en opgericht door Gabriela Carrizo en Franck Chartier. 32 rue Vandenbranden is hun 4e dansvoorstelling, na de trilogie Le Jardin, Le Salon en Le Sous Sol. Le Salon heeft enkele gerenommeerde prijzen gewonnen.
Om uit te leggen wat ik vond van 32 rue Vandenbranden, maak ik gebruik van een recensie van NRC Handelsblad, dat bijna net dezelfde mening over 32 rue Vandenbranden heeft als ik, maar beter verwoord natuurlijk!
RECENSIE
door Francine van der Wiel - NRC Handelsblad
32 rue Vandenbranden (2009) van het Brusselse gezelschap Peeping Tom begint goed: met een babymoord. De vrouw die het kind onder haar trailerwoning begraaft, draagt een volgend potentieel slachtoffertje in haar buik. Aan de overkant, in een andere stacaravan, wisselen hartstocht en mishandeling elkaar af en vinden twee immigranten een schamel onderkomen.
Gezellig is het niet aan rue Vandenbranden. Het achterdoek met besneeuwde bergtoppen laat de vraag open waar dit oord is gesitueerd - in een dunbevolkt berglandschap? Of een aso-containerdorp aan de rand van een stad?
In elk geval wil het gemeenschapje geen aansluiting met de "beschaafde" wereld, een idee dat het regisseurs-choreografenduo Franck Chatrier en Gabriella Garrizo ontleende aan de film The Ballad of Narayama van Shohei Imamura. Het zwangere hoertje (Marie Gyselbrecht) ontvangt haar pas gearriveerde buitenlandse klant. Haar hospita (zangeres Eurudike De Beul) koestert als een moederdier haar commensaal aan de borst en zingt even makkelijk Bellini als Pink Floyd. De onderdrukte vrouw (Sabine Molenaar - een revelatie) is zo murw geworden, dat haar lichaam in de meest bizarre knopen kan worden gezet. De twee ontheemde Aziaten (Seoljin Kim en Hun-Mok Jun) zoeken met pantomime, zelfbevlekking, acrobatiek en karaoke naar liefde.
Anders dan in de trilogie Le Jardin/Le Salon/Le Sous-Sol van Peeping Tom, waarin drie generaties van een familie werden geschilderd, zijn de zes personages in 32 rue Vandenbranden vreemden voor elkaar. Daar verandert in 80 minuten niets aan, ondanks pogingen tot toenadering en een enkele dolle groepsontmoeting tussen hun trailers. Telkens als een gevoel van saamhorigheid het groepje dreigt te bevangen, maken angst en achterdocht daar korte metten mee. "Meisjes, naar binnen!" roept macho Jos Baker dan, ingespannen turend richting publiek.
Soms steekt er onverhoeds een ijzige storm op of dreunt en trilt het plotseling. Maar of dit verbeelding van de personages is of werkelijkheid, laten Chatrier en Garizzo aan de toeschouwer over. In filmische beelden, meestal traag en verstild, dan weer vol dynamiek, schetsen zij een wereld van verloren zielen, misfits en uitgestotenen. Ook al versmelten de trucs en acrobatische kunsten niet steeds even organisch in de handeling, ze scheppen wel lucht in deze schets van een bestaan aan de rafelranden van het leven. 32 rue Vandenbranden wekt huiver, verwondering en mededogen.
Ik ben het, zoals ik al eerder heb gezegd, volledig eens met deze recensie. 32 rue Vandenbranden was heel filmisch (en daar hou ik van!), verrassend en meelijwekkend. De eerste minuut zat er direct pats op en dat ‘pats erop zitten’ duurde de volle 80 minuten lang. Enkele hoogtepunten waren o.a. het zingen van de mezzosopraan Eurudike De Beul, de aankomst van de 2 Aziaten en het ingebeelde tafereel van de vrouwelijke helft van het jonge koppel (in haar verbeelding ziet ze de zwangere vrouw haar plaats innemen naast haar vriend/man).
De voorstelling heeft mij vaak met stomheid geslagen. Ik betrapte mezelf erop dat ik soms met open mond aan het kijken was. Kippenvel heb ik ook gehad, want 32 rue Vandenbranden was af en toe eens huiveringwekkend. En grappig, dat ook. Het was de eerste keer dat ik zo ‘iets’ zag, maar nu ik ben verkocht. 32 rue Vandenbranden is experimenteel, maar er zit een idee achter, een verhaal, een gevoel. Het is niet ‘leeg’, in geen geval.
Zoals je in de recensie al kan lezen, heeft Peeping Tom zijn inspiratie bij de film The Ballad of Narayama van Shohei Imamura gehaald. Moet ik dringend eens bekijken!
Ik vind het leuk om – als ik naar eender welke voorstelling ga – er vooraf niets van af te weten. Bij 32 rue Vandenbranden was dit ook zo, ik dacht eerst zelfs dat de voorstelling Peeping Tom heette, gelukkig heeft het programmaboekje mij gecorrigeerd. Achteraf natuurlijk, want vooraf wil ik nooit iets lezen of zien, ik wil geen gekleurde mening hebben nog vóór ik de voorstelling heb gezien.
Het programmaboekje heeft mij achteraf dus veel wijzer gemaakt. Ik vond er een beschrijving van de voorstelling, de crew en de muziek in terug. Blijkbaar was er ook een inleiding om 20 uur (de voorstelling begon om 20u30), maar die hebben we gemist omdat Lori nog geld moest gaan afhalen voor haar ticket, waar ik haar voor bedank, want zoals je reeds weet: ik hou er niet van iets op voorhand te weten.
