1. Analyse van een goede recensie
(500) Days of Summer
9
Een verlegen jongeman ontmoet een excentrieke jongedame in de kopieerkamer van het saaie kantoor waar ze werken. Het lijkt liefde op het eerste gezicht. Al snel hangen er echter regenwolken boven hun relatie ... Voordat u Herman Van Mollegewijs naar de kotszakjes grijpt, weet dat '(500) Days of Summer' de inventiefste, grappigste en ontroerendste romantische komedie in tijden is. (1)
7
Wat maakt deze prent zo verschillend van de 'How to Lose a Guy in 10 Days' van deze wereld? De vertelstructuur! De dipjes en hoogdagen van de - op zijn minst gezegd - tumultueuze relatie worden centrifugegewijs door elkaar gegooid en op die manier komt men tot een hoogst originele én effectieve liefdeshistorie. (2)De aanleiding van een raadselachtige ruzie verneem je pas enkele scènes later, een potentieel finale break-up krijg je wel heel vroeg te zien: het geeft de film een urgentie en noodlottigheid die je in dit dood gewaand genre zelden of nooit tegenkomt. Dat die ongewone constructie nooit gekunsteld overkomt, is te danken aan de overzichtelijke, gedoseerde mise-en-scène van videocliptovenaar Marc Webb. (3)
5
De acteerprestaties van Joseph Gordon-Levitt en Zooey Deschanel doen je hart smelten. Weinig actrices kunnen een wispelturig wicht zo charmant neerzetten als de 'Yes Man'-gekkerd en laat iemand anders dan de sympathieke 'Brick'-detective een dergelijk kneusje neerzetten en je zou hem non-stop een flinke lel willen geven. En dan hebben we het nog niet gehad over de fantastische oneliners die de personages bezigen. Eén voorbeeldje? 'Just because she likes the same bizzaro crap you do doesn't mean she's your soul mate.' (4)
2
Had niemand ons dat vroeger kunnen vertellen?
3
(500) Days of Summer ***
Steven Tuffin, knackfocus.be
9
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
8(1) Om de recensie direct duidelijk te maken geeft de recensent eerst een korte beschrijving van het verhaal. Omdat het verhaal heel cliché is (toch op het eerste zicht) geeft hij direct een kort waardeoordeel, zo is de lezer geprikkeld en wilt hij verder lezen.
(2) De recensent vergelijkt met een andere romantische komedie om aan te tonen dat ‘(500) Days of Summer’ écht wel goed is, vooral dankzij de originele vertelstructuur (niet-chronologisch, wat ongewoon is voor een romantische Hollywoodkomedie).
(3) De recensent gaat dieper in op de vertelstructuur en waarom dit de film zo goed maakt, ook vermeldt hij een eerste keer de regisseur: Marc Webb.
(4) De acteurs worden vermeld, samen met een andere film uit hun oeuvre. Ook worden hun vertolkingen geprezen én de oneliners die in in de film hun mond uitstromen.
-
Waarom deze recensie? Omdat ik hou van korte en krachtige recensies. Less is more, zeker bij een beoordeling van een film (een film moet je beleven door er naar te kijken, niet door er over te lezen). Twee minpuntjes: de muziek wordt over het hoofd gezien (al neemt die wel een duidelijke plaats in in de film) en de recensent heeft er geen pakkende titel bij verzonnen, jammer.
9
2. Zelfgeschreven recensie
Unmade Beds
Alexis Dos Santos met Fernando Tielve, Déborah François, Michiel Huisman, Iddo Goldberg, Richard Lintern, Katia Winter
7
Drama? Check. Liefdesverdriet? Check. Inspirerende locatie? Check. Vintage kleren? Check. Een Europese cast? Check. ‘Unmade Beds’, een arty-farty-filmpje om U tegen te zeggen.
-
Een locatie als Londen in combinatie met één van België’ s beste actrices – Déborah François - is per definitie geen garantie op succes. Gelukkig weet Alexis Dos Santos hier wél zijn succes mee te halen. De film vertelt het verhaal over 2 jonge mensen die in Londen hun problemen denken te gaan oplossen. De Spaanse Axl (Fernando Tielve) is op zoek naar zijn vader en de Belgische Vera (Déborah François) wilt er haar recente liefdesbreuk verwerken. Ze verblijven in hetzelfde pakhuis, maar hebben amper iets met elkaar te maken. Het geheel is een frisse, poëtische en gevoelige prent.
-
‘Unmade Beds’ heeft iets ‘magisch’. Het toont Londen aan zijn hippe, bohémiene kant. Met hippe, bohémiene personages, uiteraard. Het lijkt wel of elk personage in de film (van figurantenrol tot bijrol) zélf het hoofdpersonage zou kunnen zijn. In ieder geval geven ze allemaal een meerwaarde aan de hoofdpersonages Axl en Vera.
-
Een ander ‘magisch’ aspect aan de film is de montage en het vertelperspectief. Ten eerste wordt er gebruikt gemaakt van voice-overs; een Spaanssprekende Axl en een Franssprekende Vera - très charmant - vertellen wat ze denken en voelen. Kort en bondig, zodat het niet te melig wordt. Ook maakt Dos Santos vaak gebruik van jump-cuts of filmt hij expres een beetje wazig, zodat de film heel poëtisch wordt. Je waant je bijna in een droomwereld.
-
Qua muziekkeuze zit Dos Santos ook goed. Mocht hij gebruik hebben gemaakt van -bijvoorbeeld - Air, zou de film te langdradig worden, te cliché ook. Als de beelden al zo poëtisch zijn, moet je er geen poëtische muziek à la Air bij zetten want trop is altijd te veel. Hij heeft dus goed gekozen: een beetje indie, een beetje pop en een beetje folk, want het mag vooruit gaan.
-
Maar geen enkele film is perfect, ook ‘Unmade Beds’ niet. De grootste zwakste schakel is zonder twijfel de acteerprestatie van Tielve. Hij verdwijnt een beetje in het niets naast François (‘L’enfant’, ‘La tourneuse des pages’) en Huisman (‘Zwartboek’). Maar de negatieve aspecten wegen niet op tegen de positieve, ik raad de film zelfs iedereen aan! Want na het bekijken van ‘Unmade Beds’, vind je plots elke activiteit die je doet - van je lief kussen tot de vaat doen - heel poëtisch…